Vorige week zat ik met een groep nog op Terschelling in wat ik gekscherend wel eens een pretpakket Zen noem. Een retraite – met best een stevig meditatieprogramma overigens – maar een soort vakantieretraite. ’ s Ochtends en ’s avonds mediteren met inleiding en gesprek. Het verschil met een ‘normale’ sesshin is dat de middag dan vrij is. En op Terschelling is dat heel bijzonder. Hoe het weer er ook is: het biedt je bijna altijd een soort paradijs van prachtige duinlandschappen, zee en eindeloze stranden. Bovendien hadden we geluk: het was droog en de zon liet zich vaak zien.
Zo’n vrije middag geeft een ander gevoel dan de doorsnee vakantie ervaring. Omdat we eerst zo samen stil zitten in de ochtend en daarna nog eens in de avond. Het geeft een verdieping en waardering waar je normaal niet zo makkelijk aan toe komt.
Ik kwam gisteren een zinssnede tegen van een studiegenote van mijn dochter die bijna doof is. Voor haar is het erg lastig om in de wereld van horenden haar weg te vinden, maar ze voelt zich ook gelukkig en thuis in de stilte, die ze al van kinds af aan gewend is. Zij schreef dat steeds meer mensen bereid zijn veel geld te willen betalen voor de ervaring van stilte en innerlijke rust, maar dat we tegelijkertijd steeds meer de koptelefoon opzetten en oortjes in onze oren proppen om de stilte te ontlopen.
Op mijn ochtendwandelingen met onze hond langs de Vecht, zie ik dat bevestigd bij praktisch alle hardlopers en fietsers onderweg. En dat terwijl de vogels juist nú op hun best zijn! Het fluitenkruid en koolzaad, de boterbloemen en meidoorn spreiden hun bloesems overvloedig ten toon en en geuren alsof hun leven ervan afhangt, vooral na een regenbui ruik je dat. Jammer om je blik op oneindig tezetten en alleen nog de muziek of podcast in onze oren te horen.
Blijkbaar moeten we hiertoe iets speciaals organiseren omdat we het in ons dagelijks bestaan maar moeilijk kunnen vinden of creëeren. In zo’n retraite – maar ook in onze wekelijkse bijeenkomsten – krijgen we wat meer voeling met en waardering voor de stilte en inkeer.
Het is lastig te omschrijven wat zoiets simpels als dit stille met elkaar zitten met je doet. Moeten we ook niet teveel doen, er wordt al zoveel over geneuzeld. ‘The proof is in the eating of he pudding’. Het zit ‘m in het doen en ervaren zelf.
Om toch iets te zeggen – want het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan: de kracht zit ‘m vooral in het sámen ‘zitten’. Elke keer weer opnieuw ervaar ik hoe wezenlijk dat samenzijn is. We doen al zoveel op onszelf op dit punt. Plekken waar we dit samen doen, zijn van belang en juist de stilte – minder dan het spreken – blijkt dan vaak verbindend en ondersteunend te zijn. Zeker als je langer bij elkaar bent. In dat ‘zitten’ hoef je niet iets bijzonders te doen of te zijn, maar kun je zijn zoals je bent en zoals het is. En kun je dat ook zien voor de ander die we met andere ogen bezien dan in het begin.
Even geen verbeter- of ontwikkeltrajecten, want dat doen we ‘daarbuiten’ al genoeg. Even ‘alleen maar dit’ en bijna als vanzelf kunnen zo stilte, ontspanning en innerlijke rust hun weg vinden in je leven. Soms direct voelbaar, soms pas achteraf of later. Maar hoe dan ook: het doet iets wat niet zo makkelijk te zeggen of te verklaren is. Houwen zo.
Probeer het maar eens uit zou ik zeggen…….
Zentrum 