Deze keer een tekst van René ter Riet, die in 2018 begint met het geven van introductielessen in Zentrum. Willem vroeg hem daarover iets te schrijven met dit als resultaat. De moeite waard.
_________________________________
Al snel nadat ik begon met Zen had ik het beeld dat ik ooit zelf zou lesgeven. Waar die gedachte vandaan kwam is me een raadsel; waarschijnlijk had ik onbewust aangevoeld, dat ik op een goed pad terecht was gekomen.
Ik voelde het: Zen gaf me het kader – en vooral veel ruimte – om mijn zoektocht te … tja welk werkwoord past hierbij… te begeleiden?
Want zoekend was ik al vanaf het begin, of toch in ieder geval vanaf mijn eerste gedachten. ‘Wat is dat, dit leven? Wat moet dat hier allemaal om mij heen, mensen, spullen, sterren, seizoenen, schoolopdrachten? En wat moet ikzelf daarin doen, heb ik soms een rol?’
Het pad liep van ‘hard’ naar ‘zacht’. Van observaties naar ervaringen, grofweg van natuurkunde via gestalttherapie naar zen. Hoewel Zen en ik elkaar direct verstonden, had de beoefening voor mij ook tussenjaren.
De jaren waarin ik de dagelijkse discipline bovengemiddeld makkelijk vond; waarschijnlijk – zo denk ik nu – omdat ik te weinig deed op dat kussen. Tuurlijk, ik maakte de bewegingen: ik ging zitten en stond na een poos weer op, maar de aandacht lag elders. Dit waren ook de jaren dat ik de wekelijkse groep losliet. Dat ik mijn leraar, Nico Tydeman, maar eens in de paar maanden sprak.
Tot ook dat weer voorbij ging – adem in, adem uit – en ik opnieuw in een wekelijkse groep terechtkwam. Nu bij Willem Scheepers, bij wie ik ooit was begonnen. En mocht de beoefening de voorgaande jaren al zijn doorgegaan op een onbewust niveau, nu werd dat weer zeer bewust. Het leek of ik na vijftien jaar de kracht van destijds opnieuw ontdekte (stééds weer opnieuw!).
En direct werd de dagelijkse discipline om te gaan zitten weer moeilijker, alsof er meer op het spel stond. Als ik nu een keer niet gaan zitten, dan besef ik wat ik mezelf onthoud. Ook weer prominent aanwezig was de wens om deze ervaringen te delen met andere zoekenden. Willem vertrouwde me het lesgeven toe, Nico idem dito, en eigenlijk iedereen die ik erover sprak.
Ikzelf bleek de grootste hobbel.
Maar nu (2018) het moment is gekomen en ik de introductielessen voorbereid, merk ik hoe vervullend het is om te doen. Het is fijn om opnieuw over de basisbeginselen te lezen en te mijmeren, dit alles bewust te beoefenen tijdens het zitten. En daar ook mijn eigen ervaring mee te vervlechten. Het voelt als een van de grootste stappen tot nu toe.
Zentrum 