Als je de populaire boodschappen in meditatieland – nu ook al via de radio – hoort, krijg je de indruk dat meditatie een soort Haarlemmerolie is die overal goed voor is.
Je wordt een betere ondernemer, een fijnere vader/moeder, liefdevollere echtgenoot of lover: vul maar in… we hebben allemaal zo onze eigen projecten.
En het is niet eens zover naast de plank hoor, begrijp me goed.
Maar er zit ook iets links in. Want na verloop van tijd raken we zo gewend aan de eerste effecten dat we ze niet meer voelen en lijkt de progressie eruit te zijn.
Als je een muziekinstrument leert bespelen heb je het hetzelfde: in het begin maak je grote sprongen voorwaarts, maar na een tijdje moet je leren zien dat de vooruitgang steeds meer zit in kleine en subtiele veranderingen.
De pareldagen zijn dan voorbij. En dan herneemt het dagelijkse leven zijn gewone gang weer. Je raakt weer verzeild in het gebruikelijke gedoe en onvermijdelijk komt de vraag: waarom eigenlijk nog mediteren? Dit is trouwens een goeie vraag die je jezelf regelmatig kunt stellen.
Iedereen die langer dit pad volgt kent dit. Je belandt in een soort woestijn: het wordt droog, het uitzicht is monotoon, de weg lijkt eindeloos en de lust om verder te gaan vergaat je.
Als je intussen dan niet iets ánders hebt ontdekt, waardoor je toch ’gewoon’ verder gaat, bloedt de boel vaak dood.
Meditatie als remedie voor of tegen iets werkt dan niet meer.
En de lust om te gaan ’zitten’ vergaat je langzamerhand.
Dit is altijd een belangrijk punt: ga je door of haak je af?
In de hectiek van ons bestaan – en die houdt nooit op, maak jezelf niks wijs – verliezen we makkelijk het contact met onszelf en ons leven.
Zo gauw er scheuren komen in ons bestaan schrikken we ineens weer op, gaan we nadenken over ons leven en worden we eraan herinnerd hoe fragiel en onvoorspelbaar het is. Het tragische ongeluk met de vier kinderen twee weken geleden, die door een onzinnige samenloop van omstandigheden ineens uit het leven gerukt worden, hakte er diep in. Bij iedereen en ook bij mij.
De dingen waar we ons normaal zo druk over maken, krijgen een totaal ander perspectief, waardoor het leven – naast wellicht een gevoel van absurditeit – onverwacht een diepte kan krijgen waar we normaal gesproken makkelijk langsheen gaan.
Mediteren heeft iets van doen met het durven aangaan van de onzekerheid en de kwetsbaarheid van dit leven; en juist daardoor het leven meer kunnen waarderen en leven. Om meer present te zijn.
In het stil zitten op je kussentje, bankje of waar dan ook, herstel je het lijntje met een ander gevoel voor en over je leven. De verantwoordelijkheden, verplichtingen en taken in de wereld – hoe belangrijk ook – benemen je makkelijk het zicht op wat ook essentieel is in ons leven.
Er zijn allerlei dingen die ons daaraan kunnen herinneren, niet alleen de dood gelukkig. Maar vaak heeft het wel te maken met een gevoel van ongrijpbaarheid of kwetsbaarheid.
Die gevoeligheid, die openheid én het weten hebben daarvan: wat mij betreft is dat van groot belang in Zentraining. Oók over de kracht en moed om die openheid te kunnen dragen en te leven. Om het leven in al zijn schoonheid én verschrikking te kunnen, te durven leven.
Als het droog en hard wordt in en om je heen en je hebt de mazzel hebt dat je weet wat mediteren is:
Wacht dan niet te lang maar pak de boel weer op, desnoods tegen ’beter weten’ in. Want er is iets in ons dat intuïtief béter weet.
Al is het ook dan nog knap lastig om jezelf ertoe te brengen het gewoon te doén.
Want het is echt alleen maar dit doen. Er is geen hoe, geen recept. Gewoon dóen.
_______________________________________
Mocht je een boost kunnen gebruiken om de zaak weer op de rails te zetten:
van 12 t/m 15 oktober is er een Zenweekend op Terschelling: een mooie gelegenheid om je beoefening weer eens op scherp te zetten.
Zentrum 